Atrakcje
Zatoka Pucka
Zatoka Pucka jest płytką (średnia głębokość to ok 3 m) bałtycką zatoką. Stanowi ona zachodni fragment Zatoki Gdańskiej, od otwartego morza oddziela ją Półwysep Helski, a umowną granicę zatoki stanowi linia łącząca Hel z Gdynią. Należy jednakże pamiętać, że w tym obszarze wodnym występują też głębokie miejsca – Kuźnicka Jama, Chałupska Jama – maksymalna głębokość to 55 m. Zatokę dzieli się na część wewnętrzną (do Rybitwiej Mielizny i Cypla Rewskiego) i drugą, zewnętrzną. Wewnętrzna część Zatoki Puckiej jest osłonięta z każdej strony i posiada faktycznie tylko dwa żeglowne przepusty z zewnętrzną częścią Zatoki (przez Rybitwią Mieliznę) – Przejście Kuźnickie oraz Głębinka.
Te płytkie i spokojne wody stwarzają doskonałe okoliczności do ćwiczenia sportów wodnych. W sezonie w Pucku tak naprawdę w każdym tygodniu odbywają się zawody żeglarskie. Na południe od Mierzei Helskiej płycizna rozciąga się daleko od brzegu – w następstwie tego rejon ten jest jednym z lepszych w w Polsce i Europie do uprawiania wind- i kitesurfingu. Krótko mówiąc, w każdej miejscowości leżącej nad wodami wewnętrznej zatoki Puckiej (Rewa, Puck, Władysławowo, Chałupy, Kuźnica) działają szkoły oraz wypożyczalnie sprzętu do kite- i windsurfingu.
Kolejnym walorem tego obszaru jest fakt, iż wody wewnętrznego wycinka zatoki latem nagrzewają się błyskawicznie. Zdarza się, że temperatura wody osiąga wartość ponad 25 st. C., gdy nad otwartym morzem ledwie osiąga 20 st. C.
Plaża w Jastarni
źródło: www.jastarnia.info.pl
W Jastarni plaże znajdują się zarówno nad otwartym Bałtykiem jak i nad Zatoką Pucką. Plaże od strony morza są szersze i aby do nich dotrzeć trzeba przejść przez sosnowy las. Nie jest to oczywiście duża odległość. Na strzeżone fragmenty plaż prowadzą zejścia od ulic: Zdrojowej, Nadmorskiej, Ogrodowej i Leśnej. Dla wczasowiczów z czworonogami udostępniono sektor plaży pomiędzy Jastarnią i Juratą (zejście nr 55). Z kolei plaże od strony zatoki są węższe, ale działa tam wiele szkół i wypożyczalni sprzętu windsurfingowego.
Port w Helu
źródło: www.hel.info.pl
Port w Helu wybudowany został w latach 1882-83 przez rząd pruski. Pierwotnie przystań kutrów i łodzi rybackich osłaniał falochron o konstrukcji drewnianej, który zajmował obszar odpowiadający obecnemu basenowi wewnętrznemu. Dopiero kolejne modernizacje, dokonane przez rząd II Rzeczypospolitej w latach 1924-25 i 1929-33, doprowadziły do uzyskania konkretnej konstrukcji i powierzchni.
Na terenie portu znajdują się przedsiębiorstwa połowowe oraz budynki i hale niezbędne do funkcjonowania przetwórstwa rybnego. Port daje schronienie kutrom i łodziom rybackim, a także pełni funkcję przystani dla wodolotów i statków wycieczkowych. W porcie ma swoje miejsce również przystań jachtowa z zapleczem gastronomiczno-sanitarnym i placówką odprawy granicznej. W porcie rybackim, oprócz około 25 kutrów różnej wielkości. Port ten jest także miejscem stacjonowania dyżurnych statków ratowniczych: „Pasat” i „Huragan”.
Wejście do portu o szerokości 85 m i głębokości 8m usytuowane jest od strony Zatoki Puckiej. Port poprzez dwa zewnętrzne falochrony (falochron zachodni o długości 560 m i falochron południowy o długości 258 m) i 2 wewnętrzne mola podzielony jest na basen wewnętrzny i zewnętrzny. Basen wewnętrzny odgrodzony od pozostałej części portu betonowym molo i południowo-wschodnia część portu jest portem rybackim o głębokości 4-5 m.
W 2006 roku oddano do użytku usytuowaną w porcie siedzibę informacji turystycznej, która dzięki swojej niepowtarzalnej budowie szybko stała charakterystycznym punktem miasta.
Fokarium w Helu
źródło: www.hel.info.pl
Fokarium w Helu jest częścią Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. Fokarium powstało w celu odtworzenia i ochrony kolonii fok szarych w rejonie południowego Bałtyku.
Z założenia jest to placówka badawczo-hodowlana, dzięki której w przyszłości foki znów zasiedlą południową część Bałtyku, a jednocześnie ośrodek rehabilitacji osobników chorych i osłabionych. Wyleczone foki są wypuszczane na wolność, podobnie jak przychówek hodowlanego stada. Ośrodek spełnia ważną rolę pomocniczą w odtwarzaniu bałtyckiej populacji tego gatunku. Ratuje foki chore, dostarcza młode. Zaznajamia ludzi z problemami ekologicznymi Bałtyku i jego mieszkańców.
W basenach fokarium znajdują się foki szare, które należały kiedyś do gatunku najpowszechniej występującego w rejonie Bałtyku Południowego, ale nieomal całkowicie wytępionego wskutek intensywnych i długotrwałych polowań.
Okresowo przebywają w fokarium także zwierzęta, które przechodzą leczenie w fokarium i po odzyskaniu sił wracają do swego naturalnego środowiska. Udostępniony jest również budynek mieszczący salę ekspozycyjną oraz edukacyjną poświęconą bałtyckim ssakom. A w podziemiach można przez specjalne szyby obserwować podwodne igraszki fok.
Tuż obok fokarium na terenach po zapleczy budowlanym portu wojennego, tworzony jest przez naukowców UG projekt Błękitnej Wioski. Celem jest zabezpieczenie przyrodnicze, a także zrównoważony rozwój miasta. Projekt składa się z kilku elementów: Bałtycka osada – budowa rekonstrukcji osady rybackiej na pro-przyrodnicze i kulturowe potrzeby edukacyjne. Pierwszym elementem tego projektu jest „Domu morświna”. W budynku ulokowano niewielkie, ale bogato wyposażone muzeum dedykowane bałtyckim morświnom. Wewnątrz obiektu znajdują się gabloty oraz tablice zawierające informacje o biologii, wykorzystaniu morświnów, ich relacjach z człowiekiem, a także współczesnych problemach dotykających te zwierzęta. Park wydmowy – rewitalizacja wydmy na potrzeby edukacji, estetyzacji śródmiejskiej przestrzeni oraz ochrony przyrody, Morświnarium – budowa ośrodka badań i ekspozycji edukacyjnej morświnów bałtyckich na potrzeby ochrony gatunkowej.
Latarnia morska w Helu
źródło: www.hel.info.pl
Zespół latarni morskiej w Helu składa się z latarni morskiej o wysokości 42 metrów, wybudowanej w 1942 r., domu latarników (poł. XIX w.), budynków gospodarczych (poł. XIX w.), znajduje się tam też fundament pierwszej latarni z 1820 roku.
Latarnia Morska w Helu to ośmiokątna wieża z czerwonobrunatnej licowanej cegły, zwężająca się ku górze, zakończona galerią pod stożkowym dachem, na którym znajduje się jedna z helskich anten radiowych. Latarnia ma 41,5 m wysokości, a jej światło (i taras widokowy) umieszczone na wysokości 39 m widać nawet z odległości 18 Mm (ok. 36 km). Źródłem światła jest 1000 W żarówka, która w przypadku przepalenia się wykonuje automatycznie obrót o 45 st., a na jej miejsce ustawia się żarówka zapasowa.
- Położenie: 54°36’06” N 18°48’56” E
- Wysokość wieży: 41,50 m (do górnej krawędzi radaru)
- Wysokość światła: 39 m n.p.m.
- Zasięg nominalny światła: 18 Mm (ok. 36 km)
- Sektor widzialności światła: 151°-102°
- Charakterystyka światła: izofazowe
Muzeum Obrony Wybrzeża
źródło: www.hel.info.pl
Hel to chyba jedno z bardziej ulubionych miejsc dawnych wojskowych architektów. W mieście i okolicach powstały setki różnego rodzaju umocnień, baterii dział czy innych stanowisk wojennych. Pierwsze umocnienia z betonu i stali powstały już w latach 20 tych XX w. W 1936 utworzono RUH czyli „Rejon Umocniony Hel”, którego rozbudowa trwała do 1974 roku. W tym czasie w Helu minęły różne przecież epoki: przedwojenna polska II Rzeczypospolita, okres hitlerowskiej III Rzeszy i powojenna PRL. A tak patrząc to dopiero niedawno miasto zmieniło swój charakter z wojskowego na turystyczny.
Aby zachować (chociaż w części) ten wojskowy charakter miasta powstało w 2006 roku Muzeum Obrony Wybrzeża powołane przez Stowarzyszenie „Przyjaciele Helu”. W 1999 roku udało się wpisać helskie umocnienia wojskowe do rejestru zabytków. Muzeum Obrony Wybrzeża (MOW) stawia sobie za zadanie sukcesywne rozszerzanie swojej opieki na wszystkie obiekty położone na terenie dawnego RUH.
Siedzibą MOW są dwa największe obiekty ze znajdujących się na tym terenie: wieża kierowania ogniem i jedno ze stanowisk artyleryjskich baterii Schleswig-Holstein. Ta monstrualna bateria 406 mm z 1940 roku, największa z baterii nadbrzeżnych świata co do kalibru (większy kaliber miały później tylko niemieckie działa kolejowe i japońskie pancerniki) składa się z 6 obiektów: wieży kierowania ogniem, 2 schronów amunicyjnych,3 stanowisk artyleryjskich. Te ostatnie są jednymi z największych stanowisk artyleryjskich świata – załogę każdego ze stanowisk stanowiło 88 marynarzy. Stanowiska identycznych dział w Norwegii, są pozbawione części koszarowej, stanowiska we Francji, o cięższej konstrukcji i też bez części koszarowej, uległy niemal całkowitemu zniszczeniu.